03.04.2015 / 22:42

             Yahu ne de çabuk geçiyor zaman… 5 ay olmuş yazmayalı… Bu Beş ayda, ne mi oldu, sen 16.01.2015 Cuma akşamı saat 16:35 te seni alabildik hayırlısıyla kucağımıza.  Korkularımızdan eser kalmadı çok şükür. Ne yiyeceğimizi, nereye gideceğimiz bilemeden geçirdiğimiz 3-4 haftalık bir zaman sürecinin ardından, şükrediyoruz şimdi.  Gerisi, tüm dünya dertleri boş. Arada geçen 2,5 aylık zaman zarfında, çok şey oldu. Yazamadım maalesef gün gün. Ama bundan sonra devam edeceğim. Kararlıyım. Çünkü zaman geçtikçe kaydetmezsen; not düşmezsen satırlara unutuluyor en güzel anlar.

                 Ama yazamasam da , her anını yine fotoğrafla, videoyla kayıt altına almaya devam ettik. Hatta 4 yıl önce ablan doğmadan önce planladığım bir şey vardı. Doğumundan itibaren her gün bir fotoğrafını çekip,  bir yıl sonra arka arkaya koyduğumda bütün bir sene içinde nasıl büyüdüğünü görecektik… Ama bir türlü istikrarı sağlayamamıştım. Bir gün çeksem o fotoğrafı 3 gün çekmemiştim.  Ama sen doğduğundan beri çekiyorum fotoğraflarını. Bir gün büyüdüğünde, ve bunları anlayacak yaşa geldiğinde oturup beraber seyretmek ne güzel olacaktır, bir düşünsene… İnşallah, o günleri görmek de nasip olur da; oturup beraber seyrederiz hep birlikte. Bu günlüğü yazmayı aksattım belki biraz ama, dediğim gibi fotoğraf ve videolarda aksama yok Allah’ a şükür… Bundan sonra  O videoları da  izleyebileceksin artık. Hayatının hatırlayamadığın bu kısımlarını  izlemek güzel bir duygudur herhalde… Ablanın seni ilk gördüğü an… Onun senin kıskanmasını önlemek için,  elimiz ayağımıza karışmış bir vaziyette dolandık bir süre… Kafamızda bir dolu soru nasıl yapsak nasıl etsek derken… O bizden daha şaşkın bir vaziyetteydi seni ilk gördüğünde… Çaktırma hala o hikaye kitaplarını senin getirdiğini sanıyor….

               Ne çabuk geçiyor zaman bak bu anın üzerinden 2,5 ay geçmiş, Bu 2,5 aylık zaman zarfında, sen büyüdün, gülümsemeye başladın, tepki vermeye başladın hareketlerimize. Hatta dün bir ara annen komşuya kahve içmeye çıktığında, komşu seni önden götürünce evine, anneni göremeyip ağlamışsın. Annen gelinceye kadar da ortalığı ayağa kaldırmışsın. Demek ki artık  tanıyorsun bizi. Daha doğrusu anneni, en azından… Çünkü bu aralar, hem işlerin yoğunluğundan, daha da önemlisi ablanın, fazla dikkatini çekmemek için, sana, zamanına ablana gösterdiğim alakayı ne yazık ki gösteremiyorum. Zira ablan sana ilgiyi fazla kaçırdığım anlarda, kulak kabartıp uzaktan bizi izliyor… Hakkını yememek lazım, beklediğimiz kadar kıskançlık krizlerine girmedi ama, o da daha çok küçük ve bugüne kadar tek başına yaşadığı ilgiyi paylaşmak zor geliyor haliyle. O zaman biraz fazla ileri gittiği durumlar olabiliyor. Yine de tahminimizden daha anlayışlı. Aslında annen daha iyi anlatacaktır bunları. Çünkü benden daha fazla vakit geçiriyor bu aralar sizinle. Ben Ablan doğduğunda,  tası tarağı toplayıp bütün işi eve taşımıştım ve her anını yaşamıştım onun ama, Sen bu yönden de pek şanslı sayılmazsın be kızım. Ya da : 2. Tosbaam  Neyse, 5 ay sonra anca bu kadar… yarın devam ederim… Öpücem seni derken, artık bu ifadeyi öptüm seni olarak değiştiriyorum….

                                                                                                                                                         20.08.2014 Salı/ 19:32

Bizim Günlüklerimiz vardı yıllar önce ortaokul zamanlarında, edebiyat dersinde zorunlu olarak tuttuğumuz. Gün geldi ceza yedik günlükleri günü gününe tutmuyoruz diye. Günler geldi geçti de vazgeçtik yıllar yılı süren Günlük sevdamızdan. Oysa ne güzel şeymiş satırlarda da olsa o yıllara dönebilmek. Kendim için tutardım bir zamanlar. Yıllar geçtiğinde bir gün, örneğin bugün açıp tekrar 20 Ağustos 1998 de ne yapmışım bakayım diye. Artık ne mümkün nerde olduğunu bile bilmiyorum.... Sonra 3 sene önce, Ablan doğduğunda tekrar başlamaya niyetlendim. Onun hergününü kaydedeyim diye ama o da olmadı bu hayat süreci içinde. Hayatımda ki herkese, kalbimdeki yerlerini  hissedebilsinler diye, başkalarının sahip olmadığı hediyeler vermeye çalıştım. Annenle, evlilik teklifimden fotoğraf çekimimize kadar herşeyin klibi var. Ablanın kakasını yaptığı her anı kayıtlı, hatta bir filmi bile var birinci yaş gününde. Senin de olacak İnşallah. Ama Sana ait bugünlük de senin özel hediyen olacak herhalde.

Sen bugün daha 18 hatfalık anne karnında bir ceninken başlayan ve kendin okuyacağın zamana kadar sürecek bir hediye. İnşallah bir gün seninle birlikte okumayı Nasip eder Allah’ ım bize. O günleride gösterir.

19:43 olmuş bile bu arada .  Nasıl başlanır ki şimdi? Uzun zaman olmuş yazmayalı.  Bir de korkuları eklenince insanın, yazmak daha da zor oluyomuş. Hele ki üstüne bir de yıllar sonrasına yazınca... hem zor hem de garip oluyormuş. O yüzden sapıtabilirim bazen. Bazen sen diye seslenebilirim. Bazen de kendime yazıyor gibi....

                     Hayat farkında olmadan akıp gidiyor elimizden. Şimdi bazen dönüp de baktığımda, ‘ Ben ne zaman büyüdüm de evlendim çocuklarım oldu’ diye düşünüyorum. Yaşlanmışım diyorum. Ama Bazen hala çocukluğumda yaptığım abuk subuk,  çocuksu hareketleri yaparken buluyorum kendimi..

.

BEBEK HALLERİ

Bebeklerin Komik Halleri Bu videolarda...